Nu al 5tal weken zonder anti-depressiva en het verhaal dat eraan voorafgegaan is!

Hey meiden,

Ik vond het nu toch even tyd geworden om men hele situatie even met jullie te delen ... zal voor mij 'genezend' werken én voor jullie verhelderend ook aangezien jullie dan nog beter zullen verstaan wat ik doormaakte ...

De meiden die me kennen zullen misschien wel nog weten dat ik na Lentl's bevalling (2maand nadien) in een postnatale depressie beland ben ...
Ben toen naar de huisarts geweest en was begonnen met anti-depressiva Sipralexa... (was begin januari 2011)...
Ik wou het niet echt maar kon écht niet anders ... ik was mezelf niet meer, huilde dag en nacht, had geen zin meer om Lentl te verzorgen, kon haar gehuil niet meer hebben enz ...

De meiden die me kennen weten dat Lentl huilde vanaf de leeftyd van 3weken tot ze 3-4maand was én de reden eindelijk gevonden werd!

De huisarts verschoot zich een bult 'want jah in jou had ik dat niet echt gezien' zei hy zelf .... jah wat dom om zoiets te zeggen vind ik want het heeft gewoon hélémaal NIKS te maken met het feit of je een sterke persoonlijkheid hebt of niet of wat dan ook van alle andere vooroordelen!
Het is gewoon een samenloop van omstandigheden die een mens op een bepaald moment doen krakken en dan mag je nog 'zo sterk' zyn ... het lukt gewoon niet meer alleen ...
Het 'toegeven' is idd niet makkelijk maar op een bepaald moment kan je niet anders + ook vooral in het voordeel van je eigen kind én man!

By mij was het de combi vanaf begin vd zwangerschap tot men dieptepunt 2maand na de bevalling dan ...
Pas op we zyn altyd hééééél fier en bly geweest om zwanger te zyn maar de zwangerschap was géén lachertje (zoals by velen dat weet ik wel maar by my was dat al een basis denk ik voor men depressie erna)...
Het begon met om de haverklap urineweginfecties (was daar al gevoelig voor van toen ik tiener ben) en jah door het uitzetten van baarmoeder/darmen enz ... denk ik dat de urine ook moeilijker wegkan waardoor ik veel infecties had ...
Soit de ene na de andere doos antibiotica diende zich aan (natuurlijk ALTYD met die schrik van STEL dat het toch iets verkeerd doet aan de baby!!) je kan er nooit echt zeker van zyn vond ik zelf ...

Toen ik een 7tal weken ver was ben ik dan in het ziekenhuis beland ad baxter ... ik was zoooo mottig ... kon byna niet op men benen staan (ik gaf niet over omdat ik dat probeerde te vermijden) maar ik at zogoed als niets meer!
Heb dan enkele dagen ad baxter gelegen en dan ging de misselijkheid iets beter ... thuis verder moeten doen met primperan suppos (aangezien siroop niet zou lukken op men maag) ...
Sinds die opname heb ik géén enkele nacht meer deftig geslapen .... ik weet echt niet waaraan dat lag ??
Volgens mij deels de hormonen die op je inwerken? ik weet het nog steeds niet maar anders was ik zo'n goeie slaper ... en nu moest ik 20 keer per nacht naar toilet voor kleine plasjes ... misschien véél te maken met die continue infecties maar kom ...

Toen ik dan een 19tal weken ver was ben ik gewoon 'in elkaar gezakt' ... ik werkte fulltime ... liep mezelf eigenlijk voorby om toch maar te gaan werken ... ik was gewoon DOOOOOODMOE!!! (door al die nachten dat ik opstond om te gaan plassen) ...
Heb dan uiteindelijk ver een maand thuisgezeten om 'te bekomen' en by te slapen ...
Uiteraard voelde ik me dan schuldig over het extra werk dat op de nek van men collega's terecht kwam (want was de 1e weken al af en toe afwezig geweest). Ik weet wel dat je dat van je moet afzetten en aan je baby denken maar was gemakkelijker gezegd dan gedaan vond ik ...

Toen ik dan een 25tal weken ver was wou ik toch weer gaan werken (omdat ik graag het maximum aantal weken na de bevalling wou met men kindje (systeem Belgie)...
Ik forceerde mezelf weer natuurlijk maar probeerde door te byten ...

Een aantal weken verder besefte ik dan dat ik weer tevéél hooi op men vork nam ...
Heb dan men werken verminderd ... heb al men verlofdagen verspreid over de weken dat ik nog te werken had zodat ik maw 3 à 4 dagen id week moest werken ...
Uiteindelijk ben ik dan op byna 37 weken gestopt met werken ... eindelijk men verdiende rust!! :-)

Om dan op 38 weken opgenomen te worden met zw-vergiftiging en ingeleid te moeten worden ...
Uiteraard smeekte ik ook dat ze zich wat vroeger zou aanmelden maar als het dan op zo'n manier moet dan toch maar liever niet ....
Was dus nog maar een dikke week thuis van men werk en moest al bevallen!!
De bevalling op zich is uiteindelijk wel goed gekomen maar was ook een beproeving op zich (lees het gewoon even dat weet jet wel) ..
De dagen id materniteit liepen niet zo vlot ... met my dan want Lentl deed het prima!!
IK voelde me misselijk,mottig, kon geen bezoek verdragen NIKS.....
Maar jah dan steken ze dat wel op de baby-blues dagen ... én de hormonen die door je lichaam gieren hé!

1maal thuisgekomen ging het iets beter ... terug in men eigen omgeving met men babytje!
Tot Lentl 3weken oud werd ...
Ze huilde dag én nacht ... gaf vééél melk terug .... en de hele lijdensweg die erop volgde ... zorgde ervoor dat ik 8 weken na de bevalling een ander mens was!
En dan niet in de meest + zin!

Ik herkende mezelf niet meer, huilde dag én nacht, was oververmoeid, constant ziek, kon lentl haar gehuil niet meer aan ... en daar zat ik dan! dat was het moment waarop er iets moest gebeuren!!
Lentl werd opgenomen in het ziekenhuis toen voor haar wenen en papa bleef by haar ...
Ik ging naar de huisarts waar ik huilend als een klein kind men verhaal deed ...

Uiteindelijk dus AD genomen ... én nu een aantal maanden later ben ik zooo fier op mezelf om te zeggen dat ik momenteel al een 5tal weken zonder AD doorkom!!
Ik had al enkele malen besproken met de huisarts om af te bouwen , maar elke keer vond hy het iets te vroeg ...
Tot enkele weken geleden hy zei dat als ik het echt wou ik het mocht proberen ....
'er klaar voor zyn' jah?? gemakkelijke vraag of opmerking ... volgens my weet je nooit of jer klaar voor bent en moet je het ondervinden zeker?

Ben dus best wel héél fier dat ik nu een 5tal weken zonder AD ben!!
We hebben afgebouwd van 1pilletjes naar een half pilletje gedurende 2 weken en dan na die 2 weken géén pilletjes meer!
Heb zeker véél last gehad van bijwerkingen ... draaiierig tot en met .. zo MOE als een hond .. wat verward in men hoofd enz ....
Voorlopig zyn de meeste nevenwerkingen wel verdwenen en is het nu afwachten hoe ik het id toekomst doe hé!

Ik hoop zo dat het lukt maar ben best al fier op mezelf dat ik al zooo ver gekomen ben!!
En dat wou ik vandaag dus even met jullie delen!!

xxx